De waarde van de dag

Als we vroeger met ons gezin een feestje hadden en mijn vader had al zijn kinderen en kleinkinderen bij elkaar, dan placht hij te zeggen: “As wij nou in Schotland woond hadden, dan was dit de Cornelis-clan!”
Nadat hij overleed hebben mijn broer en ik geprobeerd om ieder jaar in de periode rondom mijn vaders verjaardag een Cornelis-clan-dag te organiseren. Na corona kwam daar wat de klad in, maar dit jaar nam Frea het initiatief en organiseerde samen met Jon in Beijum een bijeenkomst voor alle leden van de Cornelis-clan.

De uitnodiging begon zo: Vrieswijken Verzamelt U. Enzo.
We waren welkom in hun huis, we moesten van tevoren doorgeven wat we wilden drinken en wat onze favoriete borrelsnack is.
Verder kregen we een link naar de menu-kaart van Moeke Vaatstra in Zuidwolde, want daar zouden we gaan lunchen.
Konden we alvast de kaart bekijken.
Vrieswijken weten van te voren graag waar ze aan toe zijn.

Voor de quiz moesten we onszelf verdelen in drie groepen.
Zo’n quiz is bedoeld ’ter leringhe ende vermaeck’ en vooral dat laatste aspect voerde de boventoon: wat een lol kun je dan hebben met elkaar.
Bij het ene onderdeel waren de jongeren in het voordeel, bijvoorbeeld bij ‘Cryptid of Pokemon’. Frea  beschreef  een wezen: dan moesten wij oordelen of dat een cryptid (mytisch wezen) was of een Pokemon. Carlijn en Coby behaalden in die ronde de punten voor onze groep, want Annette en ik wisten daar niks van. We moesten ook een tekening maken van een griffioen en van een hydra. Had jij het geweten?

In de muziekronde kreeg de groep van mijn broer een extra punt omdat hij niet wegliep toen er een lied van André Hazes werd gedraaid.
Cees en Carlijn kwamen met elkaar in botsing bij de opdracht wie als eerste de moonwalk van Michael Jackson kon voordoen.
Hilarisch was de ronde ‘Wie roepen we op?’  Daarvoor had Frea aan ieder van ons de vraag gesteld: welke vijf dingen moet iemand in een cirkel zetten om jou op te roepen? Bij mij was dat ‘bitterballen-glaasje port-klaverjasscorebloc-brei/haakwerkje-het blad Vorsten’.
Dat raadden ze natuurlijk al snel…..
Harriët had 5 cavia’s in de cirkel, maar bij de 1e cavia werd haar naam gelijk al genoemd!
In de ronde familiegeschiedenis (waar mijn broer en ik in uitblonken) kwamen er wat oude foto’s voorbij;  verder was het onderdeel Fami Lie of Nie ook erg leuk. Bij een foto van een jonge koningin Juliana vond één groep dat dat best familie zou kunnen zijn; dat was ook het geval bij een random arbeider met een kruiwagen. Anderen herkenden hun eigen overgrootvader Andries Vrieswijk niet eens.

Meer hoef je eigenlijk niet te organiseren op zo’n bijeenkomst; toen de quiz klaar was wandelden we naar Moeke Vaatstra, die ons verwende  met een heerlijke lunch en daarna namen we afscheid met de belofte: “Tot de volgende keer!”

Kat Sam had trouwens ook een geweldige dag: hij wentelde zich in alle aandacht en zat gezellig in de kring.

Hierbij een link naar de vorige Cornelis Clan-bijeenkomst in 2020, van daaruit kun je doorklikken naar voorgaande edities.

“Tuurlijk. Ik zou ook wel iets willen schrijven voor jouw tijdschrift* ; ik heb genoeg te vertellen. Maar hoe krijg ik dat op papier?”
Mijn 79-jarige tante Trijn vond dat wel lastig.
Toen ik met onze dochters de eerste tijdschriftbespreking had kwam Frea met het idee van een interview.
“Dan ga ik tante Trijn en jou interviewen en dan maak ik daar een artikel van!”
Wat een wereldidee.

Gisteren kreeg het idee een vaste vorm.
Frea haakte aan bij de jaarlijkse mini-familie-reunie met nicht Anja en tante Trijn en schoof gezellig aan bij de koffie en het hazelnootschuimgebak.
Het duurde even voor het interview op gang kwam, want er moest natuurlijk eerst uitvoerig worden bijgepraat, maar gelijk met ‘het glas rondom elf’ kwamen ook de interview-vragen op tafel.
Frea nam het gesprek op, zodat ze het later kon terugluisteren.

Het had nogal wat impact.
We kregen vragen als ‘Wat is jullie eerste herinnering aan elkaar’?
‘Wanneer veranderde jullie relatie?’
‘Wat zijn typische Vrieswijk-eigenschappen?’
‘Hoe zien jullie de toekomst van de familie Vrieswijk?’
We haalden herinneringen op en vertelden wat er in de loop van de jaren met ons gebeurde.
Dat tante Trijn mij bij mijn doop de kerk indroeg.
Hoe het kind Ada huizenhoog opkeek tegen haar hippe tante met oorbellen, lippenstift en hoge laarzen.
Hoe ik als puber voor het eerst een zwangerschap van dichtbij meemaakte toen zij in verwachting was van Paul  en ik mij als 13-jarige verwonderde over de baby die groeide in haar buik.
Hoe het verlies van mijn vader ons dichterbij elkaar bracht omdat zij haar grote broer zo miste en ik mijn vader.

Gedurende het gesprek werd duidelijk hoeveel we van elkaar houden en hoe vanzelfsprekend onze band is.
Geen moeder-kind relatie, geen zussen-band maar de unieke familierelatie/vriendschap tussen een tante en haar 15 jaar jongere nicht.

Het bekijken van de fotoboeken die we jaarlijks meenemen lukte niet helemaal, er was ook zoveel om te delen en te bespreken! Het interview nam een dik half uur in beslag, daarna genoten we van een luxe lunch die tante Trijn had laten bezorgen.

Wat een heerlijke dag hadden we weer.
Uren leken kwartieren en om 16.30 uur moest ik al weer naar huis.
Dan heb je een uur om na te denken; ik bedacht dat we gisteren dingen over elkaar hebben gezegd die we nooit zo duidelijk hadden uitgesproken. Daarbij moest ik denken aan René Diekstra die er voor pleit dat je als kinderen je ouders zou moeten interviewen, zodat je antwoord krijgt op belangrijke vragen voordat je ouders zijn overleden.
Hierbij een link naar het vragenformulier; lees maar eens door en vraag je af of jij deze dingen van je ouders weet.

Koetjes en kalfjes zijn op zich prima gespreksonderwerpen, maar gisteren ontstond verdieping door het simpelweg stellen van vragen.
Van harte aanbevolen.

*Weet je niets  van mijn tijdschrift?
Hierbij een link naar het blog dat ik daar over schreef.

In het blog over ons bezoek aan het Romeinse amfitheater noemde ik het al even zijdelings: Maar toen we aan het eind van de dag op de fiets naar Fiesole gingen om een hapje te eten vonden we zomaar bordjes naar Museo Archeologico di Fiesole.
Vandaag een blog over het avontuur dat met ‘hapje eten’ in twee woorden is benoemd, maar dat een eigen blog verdient.

Toen we de tweede dag met de bus uit Florence terugkwamen hadden we nog geen warm eten gehad.
“We kunnen wel even op de fiets naar Fiesole” bedachten we.
We stelden Google Maps in op Fiesole ‘met de fiets’ en begonnen welgemoed aan onze eerste fietstocht.
Maar Google stuurt je dan over de kortste weg en dat betekende hellingen van meer dan 18%.
Dat kon ik niet.
Amechtig hijgend hing ik over het stuur: dit moet anders.
We kozen toch maar voor een grotere, maar ook geleidelijker weg wat hoogte betreft.
Wel wat meer autoverkeer, maar minder steile hellingen.
We gebruikten die avond voor het eerst onze helm!
We kwamen in Fiesole.
Met de versnelling in zijn 1, de ondersteuning op max en toen kwam ik nog ‘achter de poeste’ boven op de berg aan.

We verkenden het dorpje en streken rond een uur of zes neer op een terrasje bij een klein restaurantje; na twee dagen Florence met horden toeristen en grote drukte was het een verademing.
Het was vrijdagavond en op het terras zat voornamelijk de plaatselijke bevolking.
Er nam een middelbaar echtpaar plaats, dat even later gezelschap kreeg van een tweede echtpaar.
4 vrienden die elkaar een tijdje niet hadden gezien: er was een warme omhelzing, ze dronken samen een glas, bestelden wat te eten en klepten ondertussen honderduit.
Aan een ander tafeltje zat een groepje van 6 personen, waarvan een jong stel hun baby had meegenomen.
Het was allemaal familie van elkaar, want de baby ging van arm naar arm onder luide Italiaanse uitroepen van hoe schattig het kindje was.
Denk ik, want ik spreek geen Italiaans.
Naast ons zat een moeder met twee volwassen zonen.
Moeder kreeg telefoon van een bekende, die de zoons kennelijk ook kenden, want het duurde maar even, toen zaten de zoons ook gezellig mee te tetteren in moeders telefoon.
Een ouder echtpaar werd door de ober allerhartelijkst verwelkomd.
Stoelen werden aangeschoven en ze hoefden de kaart niet te zien: de ober wist wat er moest komen.
Ze kregen allebei een groot glas wijn en proostten guitig over hun glazen heen.
De meneer vond de ijsklonten die er in zaten kennelijk niet nodig, want hij graaide ze met met zijn vingers uit het glas en legde ze naast de tafelpoot waar hij bij zat.

Een zomeravond begin september op een Italiaans terras.
We verstaan helemaal niets van wat er wordt gezegd,  maar dat is ook niet nodig.
We hebben genoten.

Toen we terugfietsten was dit ons uitzicht: Florence in het dal vlak na zonsondergang.
Mooier wordt het niet.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

In Florence hadden we in twee dagen al veel gezien,  maar de tijd ontbrak voor een uitstapje ‘wieth zze red route’ naar Fiesole, waar we een Romeins amfitheater konden bezichtigen.  Maar toen we aan het eind van de dag op de fiets naar Fiesole gingen om een hapje te eten vonden we zomaar bordjes naar Museo Archeologico di Fiesole.  Het was toen één minuut voor 7 en om 7 uur ging het museum dicht. En je kon er niks van zien: alles zat achter de muur en de poortjes van het museum. Jammer ja.

De volgende morgen zouden we vertrekken naar ons volgende logeeradres in de buurt  van Siena, maar die reis duurde maar anderhalf uur. En we moesten om 10.00 uur al uit ons hotel zijn.
Je kunt vast wel bedenken wat wij de rest van de ochtend hebben gedaan…..

Om 11.00 uur liep ik als een kind zo blij op de plek waar 2000 geleden de Romeinen woonden.
En daarvóór de Etrusken, zo oud is het al!
De antieke stad Faesulae werd in 283 voor Christus door de Romeinen veroverd.
We keken dus naar restanten van de Romeinse tijd, die destijds gebouwd waren op de fundamenten van de Etruskische stad.
Het amfitheater is niet helemaal bewaard gebleven: de bovenste rijen van de tribune ontbreken en van het podiumgebouw zie je alleen nog de fundamenten. Er stond nu een groot podium opgesteld, want in de zomermaanden wordt dit theater gewoon nog gebruikt voor opera-uivoeringen.

Verder waren er overblijfselen van een tempel, thermen,  een oude stadsmuur en delen van de stadsmuur uit 100 na Christus.  We kregen er een tablet bij met 9 ‘informatiepunten’ die ons met bewegende beelden meer vertelden over deze bijzondere plek. Bijvoorbeeld over de ouderdom van de plek, die dus 500 jaar voor Christus dus al een Etruskische nederzetting was.

Het doet iets met me, zo’n eeuwenoude plek.  Dat je loopt waar Romeinse sandalen hebben gelopen.  Dat je zit waar Romeinse theaterbezoekers hebben gezeten.  Dat je het poortje ziet waar de slaven doorliepen naar het gloeiend hete stookhok, waar met open vuur het water werd gekookt om de thermen te verwarmen.  In mijn fantasie zie ik de burgers socializen en handel drijven, want dit was ’the place to be’: zien en gezien worden was belangrijk.

Een cadeautje,  zo heb ik die morgen beleefd.
Een feest voor de geest.
Die geest vermaakte zich prima, maar het lijf had af en toe bedenkingen. Het was namelijk boven de 30 graden en het was klimmen en dalen rondom de het archeologische restanten: regelmatig moest ik even op een bankje in de schaduw uitrusten.
Rust om te genieten van de sensatie van ‘dat ik hier nu ben!’

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Begin september kregen we een appje van Janneke in ‘de Havenstappers’-app:
Zondag 29 september is het zover: als Havenstappers gaan we op familiebezoek.
Ze is op de hoogTe.
Het familiebezoek zal in verband met haar leeftijd tot max. 18.00 uur duren.
Deelname graag doorgeven in verband met de bezoekregeling.
Dit mag je gerust een cryptische omschrijving noemen.
Wat gaan we dan doen?
Wij kennen elkaar als ouders van basisschool ‘De Haven’ die in de jaren ’90 voor de school samen een wagen bouwden voor de Rodermarktparade.
Welke gezamenlijke familie hebben wij dan?

Vorige week werd er weer een tipje van de sluier opgelicht:
Hierbij sturen wij jullie namens tante – die het overigens goed maakt- de adresgegevens. 
We werden verwacht bij Tante Til, Dorpsstraat 5 in Enumatil.
Gerard en ik hadden zaterdagavond nog even een discussie: “Wie rijdt er morgen?”
“We kunnen misschien ook op de fiets. Hoe ver is het eigenlijk?”
Het was 12½ kilometer en we gingen op de fiets, want het was heerlijk weer.
We fietsten door een prachtige omgeving langs het Leekstermeer en Lettelbert.
Halverwege de fietstocht kwamen Klaas en Joke ons al achterop fietsen.
Heb je elkaar een jaar niet gezien, praat je zo weer verder!

Tante Til had voor ons een heerlijke hightea voorbereid.
Bert vertelde dat hem ter ore was gekomen dat een hightea niet voor mannen was.
“Dat is alleen voor vrouwen, hoor.” had iemand gezegd.
Alsof mannen geen theedrinken.
En zich ongans kunnen eten aan lekkere hartige en zoete hapjes.
Het was allemaal heerlijk wat we kregen.
Een glaasje mosterdsoep, een lepeltje eiersalade, hartige sandwiches, scones met jam en clotted cream, poffert, taart, soesjes…… te veel op te noemen. We kregen thee geserveerd in oude, porseleinen kopjes, zoals vroeger bij onze tantes.

Lekker man.
En gezellig.
Alle tijd om elkaar uitgebreid te spreken en te genieten van de hapjes, drankjes en verschillende soorten thee.
Natuurlijk werd er veelvuldig op elkaars telefoon gekeken. “Kijk, dit is…..”: verbouwingen, kinderen, kleinkinderen, er gebeurt natuurlijk van alles in een jaar en iedereen heeft zijn fotoalbum tegenwoordig bij zich.

Het lukte niet om iedereen te spreken te krijgen, maar dat hoeft ook niet; met de meesten heb ik wel wat woorden gewisseld.
Jan vond het allemaal reuze gezellig en opperde dat we deze bijeenkomst wel drie keer per jaar konden doen.
Lijkt mij niet. Het bleef nu al stil toen Janneke en Jan vroegen wie zich wilden opgeven voor de organisatie van dit gebeuren voor volgend jaar…..
Nettie maakte zich daarover nog wat zorgen: “We moeten nu wel wat afspreken, anders komt het er niet meer van.”
Maar verder dacht iedereen dat dat wel mee zou vallen; we hebben immers de groepsapp!

We fietsten terug met Henk en Mieneke, die we zo dus ook nog even spraken.
En dan weet je dat de zomer echt voorbij is, want ik had me toch koude handen toen we thuiskwamen!

Meer weten over ‘de Havenstappers’? Hierbij een link naar het blog van twee jaar geleden  ‘Iedereen heeft wat’.
Onderaan dat blog vind je een overzicht van alle bijeenkomsten vanaf 2014.

Vrijdag de 27e had ik de jaarlijkse BRUS-dag met mijn broer.
Vorig jaar deden we samen de stad Deventer aan, dit jaar bezochten we twee interessante plaatsen in de provincie Groningen.
Eerst dronken Henk en ik samen met Gerard koffie aan onze keukentafel en daarna vertrokken we naar ons eerste doel: het klooster in Ter Apel.
Daar was ik al eens eerder geweest met schoonzus Ali (zie Aaltjedag); voor meer informatie daarover verwijs ik dan ook naar dat blog.
Deze keer was het veel drukker dan toen met Ali, want het was slecht weer en bruidsparen die vrijdag trouwden kozen kennelijk voor ‘het

Uitzicht op de kanunnikenkerk vanaf het doksaal

klooster’ als alternatieve locatie om foto’s te maken.
Twee bruidsparen maar liefst waren er die morgen en ze liepen ons danig in de weg; stonden met een hele groep in de kruisgang te tetteren, zodat we het klankbeeld niet hoorden, stonden in de sacristrie te overleggen waar ze moesten staan, zaten met hun satijnen jurk in de priesterzetels in de kanunikkenkerk en blokkeerden de toegangsdeur naar de kruidentuin.
En een bruidspaar en één fotograaf is het probleem natuurlijk niet, maar er zwermden hele groepen opgedirkte bruiloftsgasten omheen.
Zucht.
Wij gingen eerst maar naar boven en hebben uiteindelijk alles goed kunnen bekijken.
Toen we de laatste ruimte van de rondgang, de refter, verlieten kwam ons op weg naar de uitgang een derde bruidspaar met entourage tegemoet.
Maar wij konden gelukkig weg.

Op naar doel 2: Museum Helmantel in Westeremden.
Henk Helmantel is een Nederlands kunstschilder; in zijn werk én in zijn dagelijks leven staat het christendom centraal.
Voor meer informatie over Henk én over het museum hierbij alvast een link naar zijn website: Museum Helmantel.
Het is gevestigd in de Weem, een middeleeuwse pastorieboerderij in het oude wierdedorp Westeremden. Helmantel werd in 1967 eigenaar van het pand, een villa voor de dominee die in 1914 was gebouwd.
In de tuin ontdekte hij de fundering van de oude, middeleeuwse pastorie, in Groningen een weem genoemd en Henk en zijn vrouw besloten om deze oude pastorie weer op te bouwen. Dat gebeurde tussen 1974 en 1981.
Het is werkelijk betoverend mooi daar in Noord Groningen.
Ook al zou je helemaal niet houden van zijn schilderijen, dan is een bezoek aan Weem alleen al een aanrader vanwege de plek en de entourage.

Maar die schilderijen zijn natuurlijk ook prachtig.
Stuk voor stuk.
Je moet er heel dichtbij gaan staan om de penseelstreken te kunnen zien, anders zou je denken dat het een foto is.
Als voorbeeld hieronder het schilderij van een druiventrosje, met een uitgelicht detail.
Dan denk je toch dat je die druiven zo op kunt eten?

Aan het einde van de rondgang kregen we een kop thee/koffie van een vrijwilligster, waar we een gezellig praatje mee aanknoopten.
En daar kwam zo ineens de meester zelf voorbij.
Vale spijkerbroek, zijn haar en baard verward en alle kanten op.
“Ja, ook goedemiddag” en weg was hij weer.

Ga daar eens heen en laat je ook verrassen!
Door de weem, de schilderijen en misschien wel door Henk himself.